görüş | Tucker Carlson, ‘Beyaz Adamlar’ ve Lynch Çetesi Zihniyeti

Linç çetelerinin psikolojisi her zaman ilgimi çekmiştir.

Okuduğum Amerikan hesaplarında çoğunlukla beyaz adamlardan oluşan bu çetelerdeki insanlar nasıl barbarlığın zirvesine ulaştı? Hangi noktada insanlıkları uykuda kaldı ve kana susamışlık varlıklarını tüketti?

Sarkan bedenlerin altında veya yanmış bedenlerin üzerinde duran cam gözlü adamların ve oğlanların (ve bazen kadınların) resimlerine baktım. Sadece öldürme değil, aynı zamanda sakatlama arzusuyla yanıp tutuşan toplulukların tarihlerini okudum.

1893’te, beyaz bir kızı öldürmekle suçlanan Siyah bir adam olan Henry Smith, Teksas, Paris’te 10.000 kişi olduğu tahmin edilen bir kalabalığın önünde linç edildi. The Times’ın o zamanlar “Başka Bir Zenci Yakıldı” başlıklı bir haberde bildirdiği gibi: “Memurlar, kalabalığın tutkularını kontrol etmenin beyhudeliğini gördüler, bu nedenle yasa bir kenara bırakıldı ve vatandaşlar yasayı kendi ellerine aldı ve kazıkta tutsak.”

Smith, bir karnaval şamandırasıyla sokaklarda gezdirildi, ardından bir iskeleye bağlandı. Vücudu “kızgın” demirlerle “yüzüne saplanana kadar santim santim” yakıldı. Gözleri yanmıştı ve sıcak ütüler boğazından aşağı itildi. İskele gazyağı ile ıslatıldı ve ateşe verildi.

Daha sonra hatıra eşyası için yaygara koparan kalabalık, kül ve kemik parçalarını aldı.

Bu tür korkunç sahne anormal değil. Bonnie ve Clyde’ın vurularak öldürüldüğü yerin hemen kuzeyindeki Gibsland, La.’da büyüdüm. Çoğu insan için, hikayeyi anlamalarının burada sona erdiğini düşünürdüm – ama biz yerliler için değil.

Cinayetten sonra arabanın kanlı bedenleri içindeyken çekildiğini ve ayrılmış bir beyaz okulunun önünde durduğunu biliyoruz. Çocuklar dışarı koştu ve cesetlere baktı.

Araba komşu kasaba Arcadia’ya çekildiğinde, bir kalabalık indi. İnsanlar, Bonnie’nin ayakkabılarını ve parçalarını arabadan alarak yeniden kutsal emanetler aradılar.

İnsanların arasında büyüdüm ya da en azından şehir merkezindeki mağazalardaki nazik alışverişçilerden ölülerin etini parçalayan bir piranha okuluna dönüşen insanların çocukları ve torunları.

Neden böyle bir şey oluyor? Tucker Carlson’ın metin mesajlarından birinde ifade edilen duygular bir pencere sunabilir.

Times Salı günü, Carlson’ın Fox News’ten kovulmasına büyük olasılıkla katkıda bulunan metinlerden birinin, bir yapımcıya gönderdiği ve “bir grup Trump adamının bir Antifa çocuğunu çevrelediği” ve onu dövdüğü bir sokak kavgasının videosunu anlatan bir mesaj olduğunu bildirdi. . Carlson, “Böyle bir adama atlamak açıkça onursuzdur,” diye devam etti. “Beyaz adamlar böyle dövüşmez.”

Daha sonra itiraf etti: “Yine de birdenbire kendimi, ona daha sert vurup öldüreceklerini umarak adama karşı çeteyi desteklerken buldum. Çocuğa zarar vermelerini gerçekten istiyordum. tadabiliyordum. Sonra beynimin derinliklerinde bir yerde bir alarm çaldı: Bu benim için iyi değil.”

Açılacak çok şey var.

Başlamak için, Carlson savaşta şerefsizlik fikrini ırksallaştırmaya çalışıyor, beyaz adamları bundan muaf tutuyor ki bu çok saçma. İnsan ırkı ne olursa olsun hem onurlu hem de onursuzca davranır.

Ama benim için daha önemli olan, vahşete sempati duymaya doğru ani düşüşünü ve bu tür bir düşüşün, pek çok durumda bu ülkede ve dünyada her türlü şiddeti besleyen veya tolere eden zihinsel bir ilerleme olduğunu açıklamasıydı. .

Ala, Montgomery’de linç kurbanları için ulusal bir anma töreni düzenleyen Equal Justice Initiative’in kurucusu ve yönetici direktörü Bryan Stevenson, linçlere ve diğer çete türlerine katılan tüm insanları düşündüğümüzde hata yaptığımızı söyledi. Klansmen’e benzer.

Açıkladığı gibi, “Mafya şiddetine katılanlar öğretmenler, avukatlar, polis memurları, bakanlar ve gazetecilerdi. Aslında medya, bu şiddeti haklı olarak nitelendirerek büyük ölçüde kolaylaştırdı.”

Ve Carlson’un duygularını tanımladığı gibi, “insana karşı kalabalığı desteklemek” pasif bir katılım biçimidir. Teşviktir. Ehliyettir.

Carlson’ın tepkisini bağlamsallaştırmaya yardımcı olan, çete şiddetiyle ilgili eksiksiz bir araştırma grubu var. Doğu Londra Üniversitesi’nde öğretim görevlisi olan Stuart Stevenson’ın 2021’de yazdığı gibi, “Bir linç çetesi, üyelerine sarhoş edici bir güç duygusu verir; en zulmedici ve ilkel kaygılardan bir güvenlik vaadi.”

Şöyle açıklıyor: “Linç için gereken temel insanlıktan çıkarmanın itici gücü budur. ‘kalbinden yapılacak bir taş’ ve kimin linç edileceğine dair her şeye kadir ve sarhoş edici bir zafer ve ihtişam duygusu.

Carlson’ın tarif ettiği olay bir sokak kavgasıydı, klasik anlamda bir linç değil, ama kendi hesabına göre, en azından kısaca, saldırganların saldırılarını nihai sona götürmelerini istedi. O anda Carlson, “Antifa sürüngeni” olarak tanımladığı birinin hayatını almak istedi.

Birinden görünüşteki siyasi görüşleri nedeniyle nefret etmenin yanlış olduğunu ve öldürülürse “o çocuğu” seven insanların “ezileceğini” fark ederek bu içgüdüsünden geri çekildi.

Yine de hata yapmayın: Carlson’ın anlattığı o anın hararetinde “tadabileceği” şey, ölümü tayin etme gücüydü.